14 October 2008

belangrijke weken voor de boeg

Zo, nu eens even niks over Italië, maar over de gezondheid van mijn moeder. Het is te merken dat ik hier lang niks over heb laten horen want steeds meer mensen informeren ernaar.

Op zich gaat het allemaal goed, voor zover je dat van buiten goed kunt beoordelen. Inmiddels is ook de 2e chemokuur (van weer 6 behandelingen) afgerond. Maar er worden, in afwachting van onderzoeksuitslagen (waarover zo meer), nog wat chemo's achteraan gegeven. Ook deze chemo's zijn vrijwel zonder problemen verlopen, geen last van misselijkheid, overdreven moeheid of whatsoever. Alleen zijn de haren ondertussen wat uitgedund en bij een evt. volgende chemokuur zal er wel een pruik of een hoofddoekje aan te pas gaan komen.

De komende 2 weken worden er weer diverse onderzoeken gedaan om een compleet beeld te krijgen van de situatie in darmen en lever. Een scan van de organen en met name de lever om te zien tot welk resultaat de afgelopen chemo's geleid hebben. De vorige kuur had meer dan de helft vd uitzaaiingen vernietigd en reeds tot een operabele situatie geleid. Een precaire operatie, maar in ieder geval een hoopvol uitgangspunt. Men hoopt dat de afgelopen chemo's de uitzaaiingen helemaal vernietigd hebben zodat er aan de lever niet geopereerd hoeft te worden. Verder wordt er nog een darmspiegeling gedaan om de status van de darmtumor (en bron van alle kwaad) in kaart te krijgen.

Op basis van die onderzoeken zal een team van specialisten een verdere behandeling voorstellen. Sowieso zal de darmtumor verwijderd moeten worden, en afhankelijk van de situatie van de lever zullen ook daar delen van verwijderd moeten worden. De komende weken worden dus spannend, eind oktober/begin november weten we meer!

Tot blogs/mails/chatz/bels/etc...

Dagmar & fam.

02 October 2008

de Pronto Soccorso

Met dat de opgedwarrelde stof in Casa Sporck neerdaalt keert ook de rust weer. We hebben (mede met hulp van vrienden, mijn ouders en mijn zus) de afgelopen week keihard gewerkt om de puntjes op de i gezet te krijgen. De bedden en kasten stonden grotendeels al, maar er waren nog tig dozen uit te pakken, kleren te wassen en te sorteren, speeltoestel in de tuin te plaatsen, lampen op te hangen, toch nog een kast in elkaar zetten (we vonden de schroeven pas na 2wkn zoeken), tuin verzorgen, etc. etc. etc.

Waar gehakt wordt vallen spaanders, en waar geboord wordt spat gruis in het rond en dus een gelegenheid om kennis te maken met de Italiaanse gezondheidszorg moet Maddy gedacht hebben. Bij het boren door mij mocht zij assisteren en daarbij kreeg ze een stukje gruis in haar oog. Op zich niets bijzonders, is mij ook overkomen de afgelopen weken, maar toen het na een dag of 2 toch pijnlijk werd zijn we toch maar eens de boel gaan laten controleren. Meteen naar de EHBO of toch maar even via de (nog onbekende) huisarts.

Omdat Varese potdicht zat en de EHBO dus wel eens lang zou kunnen gaan duren zijn we eerst maar naar de dokter gegaan. Op donderdagmiddag spreekuur van 15:30 tot 19:00. Dus om 15:45 namen we plaats in de volle wachtkamer (ca. 10 dames op leeftijd, 1 heer en nog 2 vrouwen van onze leeftijd). Al snel bleek dat je in een wachtkamer waar geen nummertjes getrokken kunnen worden degene die binnenkomt even informeert naar wie er als laatste voor hem/haar is binnengekomen. Zo hoef je maar op 1 kop te letten. Wij moesten er zo'n 13 proberen te onthouden . Wachten moesten we dus nog wel even, vooral toen bleek dat de dokter voor een bezoek weg was wat niet veel goeds beloofde gezien de verkeerssituatie op dat moment.... Ongeveer 3 uur (!) later waren we aan de beurt en heeft de Dottoressa ons verhaal aangehoord. "Ja, maar daarmee moet je niet hierheen komen, de volgende keer METEEN naar de Pronto Soccorso". Maar goed, het is een aardige dokter, die het wel leuk leek te vinden om ons al patiënt te mogen hebben en ze heeft ook meteen het ziekenhuis in Varese gebeld en geïnformeerd naar de tijden van de oogarts, er bleek nog net tijd genoeg te zijn om deze vanavond te bezoeken.

Wij dus TOCH door naar Varese, naar de Pronto Soccorso van het Ospedale del Circolo. Daar aangekomen werden we gevraagd weer even in de wachtkamer (mooi modern ziekenhuis trouwens) plaats te nemen. Maar toen we ook daar even gezeten hadden naderde toch ook wel het einde van de dienst van de oogarts, dus toch nog eens naar de balie... "Ow, goed dat u komt, zijn ze u nog niet komen halen? Ik laat u meteen even begeleiden en dus moesten we de gang uit, naar rechts, de hal door, deur 13 uit het plein over, na 100m links, de witte deur tegenover het standbeeld in. Daar werden we opgewacht door een team van 5 man/vrouw die Maddy eens even goed onder "ogen" namen . Er bleek dus idd een stukje steen ter grote van een halve mm in het hoornvlies te zitten. Dat hebben ze er met een pincet meteen uitgehaald. Druppels erin, doekje erop, pleisters erop en nog geen 5min later stonden we weer buiten, terug naar de EHBO-post, formulieren aftekenen en we mochten naar huis. Om 20:30 waren we dus thuis.....


De dag erna nog even naar de huisarts (we hoefden niet in de wachtkamer te gaan zitten, we konden gewoon doorlopen, aankloppen en even afwachten). We kregen een recept mee voor anti-biotica oogdruppels en dat was het. Het verbandje is er af, de pijn is weg en het oog is evenmooi als ervoor. Eind goed, al goed!

Verder: het gaat hartstikke goed met ons 4. We hebben het naar onze zin, voelen ons echt thuis hier en zullen het de komende weken in huis wat rustiger aan gaan doen en nog meer genieten. Het weer is duidelijk beter dan in Nederland momenteel, al kan het nog beter.

Wie heeft er trouwens gekeken naar het WK Wielrennen??? wat waren jullie indrukken van Varese en omgeving? De school van Giulia ligt trouwens op de top van de 1e beklimming (de Montello, waar Vosje in de laatste ronde de 1e demarrage plaatste) uit de route van afgelopen weekeinde.


Groetjes/Saluti,

i Sporcki