4 jaar na dato

Ik heb wel eens ergens gelezen (zal wel in "Ik mis alleen de HEMA" zijn geweest) dat je als emigrant vier jaren nodig hebt om helemaal die omslag te maken en te verwerken. Nou, vandaag is die dag! Vandaag is het vier jaar geleden dat we Nederland vaarwel zeiden en vol goede moed naar Italië vertrokken (hier de link naar de blog van 14 aug 2008). En wat is er in vier jaar veel gebeurd en wat zijn we veel wijzer geworden! Nou... wat zijn we in vier jaar eigenlijk wijzer geworden?

het roer om

Allemaal kennen we wel de mislukkingen en hopeloze pogingen van emigranten op TV in programma's als "het roer om". In de eerste minuten weet je al dat het plan gedoemd is te mislukken: geen duidelijke (economische) plannen of veel te rooskleurige plannen, ze spreken de taal nog niet of nauwelijks en het steenkolen engels zal ze ook niet ver brengen... maar toch... ZE DOEN HET WEL! Ik kreeg in de aanloop naar de emigratie vaak te horen "ja daar hebben wij ook over gedacht" en "dat zouden wij ook wel willen"... en telkens waren het mensen die veel beter dan de hoofdrolspelers uit "het roer om" zich zouden hebben kunnen redden. Waren zij die veilig thuis bleven zo realistisch en zij die de deur achter zich dicht trokken zo optimistisch?

Zonder een goede dosis optimisme lukt het in ieder geval niet. Het optimisme heb je vooral ook nodig om je voort te trekken, om te voorkomen dat je bij de tegenslagen (die je geheid gaat tegenkomen) bij de pakken gaat neerzitten.

chemo 4 - beetje nieuws

Vandaag zaten we hier toch allemaal in spanning in afwachting van de resultaten van de echo van mijn moeder in Aachen voorafgaand aan haar 4e chemo. Het was dan ook een teleurstelling dat we weinig concreets te horen kregen. Degene die de echo maakte gaf wel aan dat de "zichtbare vlekjes" wat kleiner geworden waren en hoewel dat geen vekeerd teken is moesten we er ook niet te veel hoop uit putten. Na chemo 6 zal pas echt iets duidelijk worden, dan wordt er weer een CT-scan gemaakt en daarop zou dan HOPELIJK te zien zal zijn dat de uitzaaiingen onder invloed van de chemokuur op hun retour zijn.

blijft afwachten dus...

Verder blijft het gewoon goed gaan met moeders, ze heeft nauwelijks last van enige bijwerkingen. En dat icm goede bloedwaardes, de echo van vandaag is op zich positief, maar ZEKER GEEN GARANTIE!

groetjes
dagmar

eindelijk eens goed nieuws

Het enige echte voordeel van al die rotdagen van de afgelopen weken is dat een klein positief berichtje je een supergoed gevoel kan bezorgen.

Zo kreeg ik vanmorgen te horen van mijn vader dat de arts van mijn moeder best hoopvol gestemt raakt van de bloeduitslagen en haar gesteldheid (afgelopen weekeinde heeft ze nog 2dgn gegolfd in Knokke). Echt zeker weten doen we het pas over een paar weken als de chemo zijn werk gedaan zou moeten hebben en dit ook op de echo's zichtbaar zou moeten zijn. Maar al met al, zij stak niet onder stoelen of banken dat hetgeen ze nu kon overzien haar positief stemde. Pffffffff wat een opluchting!

Ik vergeet bijna dat ik ook blij moet zijn met het feit dat ons huis vandaag (zo goed als) verkocht is. We zijn het eens geworden over de prijs. Nog even eea gaan ondertekenen en nog even afwachten dat de hypotheek van de kopers rondkomt maar dat zouden formaliteiten moeten zijn....

hahaaa... CARPE DIEM, deze dag pakken ze me in ieder geval NIET meer af.

Misschien is dat gezegde toch waar "Ochtendstond heeft goud in de mond". Ik stond om 5:30 al naast mijn bed, en was om 7:45 al op kantoor hier in Weert. Zonder reden overigens, ik werd gewoon vroeg wakker en kon niet meer slapen. tja...

tot blogz
dagmar

update: 1 week na de 2e chemo

Zo, na aanvankelijk snel van de klap te zijn bekomen (nu alweer een maand geleden) heb ik het afgelopen weekeinde een paar moeilijke dagen gehad. de verjaardagen hier, een kerkbezoek (ivm een communie)en een hele hele lieve email van mijn moeder zetten me constant aan het denken. en van denken word ik niet gelukkiger... in tegendeel.

met mijn moeder zelf gaat het eigenlijk super! niks te klagen. het lijkt bijna wel alsof er niks aan de hand is. de chemo heeft in ieder geval nog geen bijwerkingen. en de pijnen die ze voorheen had (rugpijn en maagpijn) zijn verdwenen. als het zo maar blijft... en het tot resultaat leidt natuurlijk...

afwachten... hopelijk snel eens bericht dat de echo's verbetering laten zien. volgende echo is echter pas over 3wkn.

overigens: in die email van mijn moeder, een snelle krabbel ter ere van mijn verjaardag, schreef ze dat ze hoopte dat ik dit jaar mijn lang gekoesterde droom waar kan gaan maken... da's dus de emigratie naar Italië voor wie dat nog niet wist... pffff elke keer weer schiet ik vol als ik die mail lees...

tot krabbels/blogs/ziens/chats,

dagmar

2e chemo (incl. toevoeging)

14 mei ca. 12:00]
momenteel zit mijn moeder aan het 2e chemoinfuus. de eertse (2wkn geleden) heeft ze goed doorstaan, geen bijwerkingen e.d.
naast het feit dat we hopen dat de behandeling resultaat heeft zou het erg fijn zijn als ook nu bijverschijnselen wegblijven. naar het schijnt besteden ze er in de duitse medische wereld meer aandacht aan om die vervelende bijwekerkingen (misselijk, diaree, haaruitval, etc.) zoveel mogelijk te beperken.

toevoeging 15 mei ca. 01:00]
heb vanavond even gebeld met moeders. het ging erg goed met haar en op een droge mond (en daardoor arrogant kuchje) na heeft ze nergens last van. mijn tante (haar zus) heeft haar vandaag vergezeld tijdens het wachten (het inlopen van het infuus duurt ca. 5uur). ze hebben veel gekletst en ze zei ook veel en lekker gegeten te hebben. als deze eerste 2 chemo's model staan voor de volgende heeft ze geluk...

nu alleen nog maar hopen dat het werkt.

morgen (16 mei) ben ik jarig, ik ben de afgelopen dagen diverse keren gevraagd wat ik hebben wil en er komt maar 1 ding in me op: EEN GEZONDE MOEDER!

damn... schiet ik weer vol...

tot blogs...

dagmar

PS: ik heb inmiddels vernomen dat er kaarsjes voor mijn moeder zijn aangestoken in Washington, Brabant, België, Varese, Lourdes en wellicht nog meer waar ik niet van weet... BEDANKT... ik hoop zo dat ze werken!

chemokuur & communies

beste vrienden,

Gezien het feit dat velen oprecht interesse tonen in de situatie van mijn moeder, en het wel-en-wee daaromheen (hoe voel ik me bijv.) ben ik van plan om regelmatiger te gaan bloggen dan tot nu. Ook de aanstaande emigratie, de koop van een huis daar, etc. interesseert enkele dus daar zal ik ook meer over gaan schrijven. en als ik dan toch bezig ben, dan ook maar nog wat andere vermeldenswaardigheden.

1. de chemokuur
Gisteren (koninginnedag) is mijn moeder begonnen aan haar eerste chemo. 's ochtends om 8:30 moest ze zich melden in het Klinikum te Aachen, waar ze tot ca. 15:00 aangesloten zat aan het infuus, dat via een Port-a-Cath is aangesloten. Ze kreeg ook nog een portable infuusompje mee waardoor nog 48uur medicijnen ingebracht worden. Dat zal er morgen dus rond 15:00 weer af/uit moeten. Ze zal nu om de 14dagen eenzelfde behandeling krijgen. Ik meen 6x voorlopig. Tussendoor wordt dan gekeken (via scans, echo's, bloedwaarden, e.d.) of de behandeling succesvol is.
Gelukkig gaat ze de strijd positief ingesteld aan, wat er weer voor zorgt dat wij relatief goed met de situatie om kunnen gaan. Ook van de chemo heeft ze nog geen last. Ze voelt zich zelfs stukken beter dan voor de kanker gevonden werd. Ze had al sinds carnaval last van zuurbranden, opstoten, etc. Maagklachten dus, die zoals gebleken is veroorzaakt werden door maagzweren die weer te wijten lijken aan de sterk vergrote lever (een gevolg dus van de uitzaaiingen). Doordat nu de maagzweren behandeld worden met anti-biotica en de rugpijn met het een of ander kan ze ook weer meer eten verdragen en dus kan ze zich weer wat aansterken. Hard nodig want ze was iets teveel afgevallen in de laatste weken.

2. communies
Het leven gaat verder en zeker in mei als er weer vele communies te vieren en te bezoeken zijn, vandaag de eerste 2, Lieke van Jocelyn en Frank, en daarna bij haar vriendje/klasgenoot Jelle van Monique en Eric. Altijd jammer als je niet ergens een hele dag kunt zijn, maar toch wel leuk dat we op beide feestjes mochten meedelen in de feestvreugde. Ik vind het persoonlijk erg fijn om er lekker uit te zijn dezer dagen... en aan de ene kant kom je "het verhaal" weer voor de zoveelste keer te vertellen, maar goed, dat helpt ook wel weer bij de verwerking, en het feit dat mensen er naar informeren doet ook goed. Maar gelukkig ook lekker kunnen vieren, Giulia en Giorgia hebben lekker kunnen springen en dansen, zijn geschmincked geworden, hebben veel te veel gesnoept en waren doodmoe toen ze het bed in kropen... al met al, een leuke dag voor ze.

is het toch weer een heel epistel geworden ipv een korte update... tja... ik ben nu eenmaal niet een man van weinig woorden.

gegroet,
dagmar

een kaarsje voor Nonna

Vanmorgen ben ik met Maddy, de meisjes en mijn zus naar Maastricht geweest. Even een kaarsje branden voor Nonna (da's italiaans voor oma). Ze is vanmorgen begonnen aan haar eerste chemo en we hopen natuurlijk dat de chemo en/of onze kaarsjes helpen.

Ben ik zo (bij)gelovig...???
Eigenlijk niet, maar ik hoop nú, meer dan ooit, dat er IETS is dat door deze 5 kaarsjes beïnvloed kan worden opdat mijn moeder geneest.

Wat ook meespeelt is dat 15jr geleden toen ik, na een auto-ongeluk, 2 weken op de LONG IC van het AZM (waarvan 1 week in (kunstmatig) coma) heb gelegen alles uiteindelijk is goed gekomen. In die weken hebben mijn ouders, mijn zus en maddy regelmatig de OLV-kerk in Maastricht bezocht om kaarsjes voor mij te branden. Ondanks de slechte vooruitzichten (hen is in die ene week een paar keer verteld dat de situatie zeer kritiek was) leef ik nog en ben ik er toen weer snel bovenop gekomen. Voor de geïnteresseerden: ik had toen last van een ARDS. Sommigen zien hierin misschien een logische verklaring van mijn soms idiote gedrag . Maar volgens Maddy ben ik inderdaad wel veranderd sindsdien. Zelf besef ik des te beter dat het morgen voorbij kan zijn en dat we moeten genieten van elke dag: CARPE DIEM (pluk de dag) is dan ook mijn motto!

Dagmar

en toen...

allereerst even iedereen bedankt voor de vele blijken van steun die ons de afgelopen dagen via krabbels, reacties, emails, sms en telefoontjes hebben bereikt. DANKJULLIEWEL!

nu we enigzins bekomen zijn van de eerste schrik die megaklap, en nu we eens goed uitgehuild hebben, en soms eens even flink stoom hebben afgeblazen (schreeuwen lucht soms echt wel op) kijken we eens vooruit naar wat er ons te wachten staat en hoe nu verder.

ondanks de zware domper die ze te verwerken heeft gekregen gaat ze ons voor in die strijd, toch grotendeels haar gevecht. wij kunnen niet meer dan haar steunen daarin.

woensdagmorgen zal ze de eerste chemokuur starten en natuurlijk hopen we allemaal dat het mee zal vallen en bovenal dat de kuur tot het gewenste resultaat leidt: het stoppen en terugdringen van de uitzaaiingen in de lever. de tumor wordt voorlopig even met rust gelaten, al zal die -als bron van alle kwaad- natuurlijk ook tzt verwijderd dienen te worden. volgens de artsen is de bestrijding van de uitzaaiingen belangrijker, en zou een operatie NU teveel kostbare tijd kosten.

iedereen verwerkt dit op zijn eigen manier, ik lijk mij nog meer dan voorheen op mijn werk en plannen te storten, als ik bezig ben geeft mij dit de afleiding die ik nodig heb. met name 's ochtends en 's avonds in de auto (onderweg naar resp. van weert) heb ik echter veel tijd om zaken te overwegen en erover te prakiseren. niet altijd hou ik het dan droog. meer dan eens vraag ik me dan toch weer af: WAAROM? WAAROM ZIJ? maar goed, als het al een reden heeft kom ik daar toch niet achter.

en natuurlijk stel ik me de vraag: moeten we nu wel naar italië gaan? ik zou liegen als ik zeg dat ik niet overweeg om het af te blazen. mijn (destijds) o zo leuke 1 april-grap staat nu ineens in een ander daglicht. sinds september 2007 werken we naar de verhuizing toen en we hebben nooit aan omdraaien gedacht, maar nu twijfelen we natuurlijk wel. toen we de vermoedens van kanker te horen kregen 1,5wk geleden, gaven mijn ouders meteen aan dat we vooral onze plannen/dromen moeten doorzetten. maar een belangrijk onderdeel in het te leveren gevecht zal onze aanwezigheid zijn. aan de andere kant, en lekker positief denkend: mss is het net wel goed als ze er zometeen eens af-en-toe lekker tussenuit kunnen en ons kunnen komen opzoeken. in die relaxte omgeving, kort bij het Lago Maggiore. het is maar 8uur rijden (vorige week zelfs maar 7 ) of 1,5uur vliegen, en als we willen kunnen we snel even op-en-neer. dus gaan we voorlopig gewoon door met de voorbereidingen; ik verwacht op korte termijn het huis in kerkrade te verkopen en er één in Buggugiate (bij Varese) te kopen.

Tja... ik blijf toch twijfelen


knuffels voor iedereeen,
dagmar, maddy, giulia & giorgia

een zwarte dag

vandaag (officieel gisteren) was zo mogelijk de slechtste dag uit mijn/ons leven. 

we hebben te horen gekregen dat mijn moeder kanker heeft. 

even heel in het kort: 
een tumor in de dikke darm met uitzaaiingen naar de lever. 
de tumor zelf is (in verhouding) redelijk simpel weg te halen, maar de uitzaaiingen, naar de lever verdomme, baren natuurlijk grotere zorgen. en daarom stellen de doktoren voor om zsm aan de chemo te beginnen om die uitzaaiingen te bestrijden en pas later die tumor te verwijderen. 

KUT, KLOTE, GODVERDOMME, WAAROM??? 
WAAROM??? 
WAAAAAAAROM????